Vol trots maak ik bekend dat ik een nieuwe titel heb.
Negen maanden geleden werd het me in de schoenen geschoven, kun je wel zeggen. Ik kreeg een boek van mijn dochter en schoonzoon en de titel van het boek was zo mooi, die wilde ik ook heel graag dragen. Er was geen weg meer terug.
Of ik nou mijn best zou doen of niet, ik zou rond 1 juli ’24 de nieuwe titel ontvangen. En toch heb ik mij, vooral in de laatste weken, behoorlijk in het zweet gewerkt.
Dat mocht in het huis van mijn dochter en schoonzoon. Er waren ook momenten van ontspanning en dan ging ik met mijn dochter koffiedrinken aan de gracht in Utrecht. Soms kwam mijn jongste dochter ook even langs om in het zonnetje op het balkon samen te lunchen.
Dan fantaseerde ik met hen over de dag dat ik de nieuwe titel in ontvangst zou nemen. En hoe dat eruit zou zien. We waren allemaal zo euforisch.
Ik heb voor de titel bij ons in huis wat aanpassingen gedaan. Ik heb oude dozen met spullen van zolder gehaald en een selectie gemaakt van de spullen die ik voor deze titel goed kon gebruiken. Daarmee bezig zijn gaf me een ontzettend gelukzalig gevoel!
De dagen voorafgaand aan het moment, maakte ik me bezorgd. Alles wees erop dat ik de titel zichtbaar zou mogen gaan dragen maar ik weet dat er ook veel vrouwen zijn die de titel hebben en waaraan je dat nooit kunt zien. Zij dragen de titel stil in hun hart. En dat geeft veel verdriet. En ondanks het grote vertrouwen dat ik had, gingen die gedachten vooral de laatste uren door mijn hoofd.
En toen werd ik gebeld, midden in de nacht, ik hoorde een baby’tje huilen en ik slaakte een oerkreet toen ik hoorde dat mijn kind en haar kind oké waren...Ik heb de titel! En leg daar graag de eed bij af.
IK BEN OMA!
‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig’
9 juli 2024