Hoe behoud je je autonomie tijdens je bevalling? Deze vraag staat vandaag in het artikel van HannaBurgers in De Correspondent. Als je deze vraag moet stellen dan is er blijkbaar wantrouwen naar de zorgverlener. Dus dáár moet iets veranderen.
Ik heb het voorrecht om zwangere vrouwen en hun geboortepartner voor te mogen bereiden op de komende geboorte van hun kindje. Daar leer ik hen om in hun autonomie te gaan staan. Wat wil je wel en wat (liever)niet. Ik leer hen vooral om onder alle omstandigheden zo ontspannen mogelijk te blijven en vragen te stellen mochten zij daar behoefte aan voelen. Ook vertel ik hen een team te vormen met hun zorgverlener. Je hebt samen immers hetzelfde doel.
Ik ontkom er niet aan de vrouwen te leren voelen waar hun grenzen liggen.
Na de geboortecursus van vier avonden komen de jonge ouders een paar weken later terug mét hun kindje. Dat zijn magische momenten waarin ik ook hun bevallingsverhaal aanhoor. Vaak zijn het mooie verhalen waarin ze tevreden terugkijken op hun bevalling. En ook hoor ik regelmatig dingen die gebeurd of gezegd zijn waar zij last van hebben.
Vorige week nog vertelde een moeder tijdens het terugkom-moment dat de verloskundige na het toucheren (een inwendig onderzoek waarmee onder andere wordt bepaald hoeveel ontsluiting je hebt) tegen haar zegt "Zo, ik heb je gelijk maar even gestript" (bij het strippen woelt de verloskundige met de vingers de vliezen van de baarmoedermond los waardoor er hormonen vrij komen die de bevalling wellicht op gang brengen). Dat mag niet gebeuren zonder toestemming van de barende.
Je kunt een zwangere vrouw dan wel leren om haar autonomie te behouden tijdens haar baring maar als zij niet op die manier wordt behandeld, staat zij machteloos.
Ikzelf lag een tijdje terug met ontbloot onderlichaam met mijn benen in de beugels van de behandelstoel, bij een gynaecoloog. Omdat ik me kwetsbaar voelde, wilde ik graag dat mijn man meeging. Een autonome beslissing die erg goed voelde voor mij. Dat gevoel sloeg 180 graden om toen de gynaecoloog gniffelt tegen mijn man zei: "Zo 'n stoel zou je toch thuis ook moeten hebben".
De barende moet erop kunnen vertrouwen dat ze autonoom behandeld wordt in plaats van dat ik haar moet leren haar autonomie te behouden tijden de baring. Er moet dus wat gebeuren tijdens de opleidingen van de zorgverleners in de geboortezorg!
Ik ben van harte bereid een of meerdere lessen te verzorgen. En niet om wraak te nemen maar puur om te laten ervaren hoe kwetsbaar je je kunt voelen en afhankelijk. Hoe mooi zou het zijn dat je als zorgverlener empathie ontwikkelt en je cliënt nog meer in haar kracht kan zetten.
Ik zou de aanstaande zorgverleners in mijn les vragen om, met ontbloot onderlichaam en met de benen in de beugels van een behandelstoel, voor de klas te gaan liggen.
Wie nodigt mij uit voor een gastles?