Op facebook ben ik lid van een facebookgroep van kraamverzorgenden. In die groep worden er allemaal weetjes gedeeld, vragen gesteld en foto ’s geplaatst van onder andere mooie ooievaars die je ziet op weg naar je werk. Onlangs vroeg iemand of we blunders tijdens ons werk wilden delen. Nou ze heeft het geweten. Ruim honderd reacties kwamen daarop.
En ik weet het. We leren het in de opleiding en bij bijscholingen: laat O.M.A. (Oordelen, Meningen, Aannames) thuis. Maar uit de reacties bleek dat ook kraamverzorgenden gewoon mensen zijn.
Ik ging zelf een keer naar een partus. Opa deed de deur open en zei, “kom snel mee”. En hij holde voor me uit naar de kraamkamer. Ik kon het niet laten om te zeggen: “wat enig dat u er ook bij mag zijn”! En dat meende ik oprecht. Een barende vrouw die haar vader bij haar bevalling wil, uniek toch? En na het lezen van al “onze” blunders durf ik het te delen. Want je voelt hem al aankomen, deze meneer was de kraamvader van 63 jaar.
Er zijn veel kraamverzorgenden die kraamheren de hand hebben geschut met de woorden; “gefeliciteerd met uw kleinkind”! Wat ook regelmatig voor kwam, dat we de naam van het huisdier verwisselen met die van het nieuwe kindje. Wat dacht je van de badkamer inlopen met je emmer sop en de kraamheer kakkend aantreffen.
Er worden heel wat sekspeeltjes gevonden, die na een stootje met de stofzuiger tegen de kast ook gezellig wat geluid gaan maken. Er worden naast het beddengoed ook heel wat mobile telefoons en afstandsbedieningen gewassen in de kraamweek. En naast katoenen luiers ook wel eens een wegwerpluier. Ik kan je vertellen, die komt er niet schoon weer uit en helaas ook niet heel. De hele was inclusief de wasmachine onder de plakkerige, glibberige smurrie.
Bij het verkeerde adres aanbellen, staat ook in de top 10. Die ken ik zelf ook. Een collega schreef dat ze naar het opgegeven adres liep en daar stond al een meneer buiten. Ze groette hem vriendelijk en vroeg of ze binnen mocht komen. “Natuurlijk” zei de man enthousiast”. “Gefeliciteerd” zie de collega. “Waarmee?” vroeg de man, “zeker met mijn nieuwe huisje he?” Zo trof een andere collega de sleutel in de deur, wat ik ook regelmatig meemaak bij een partus. Ze liep naar boven en trof halverwege de trap een man aan. “Wat komt u doen?’ vroeg de man. “Ik kom voor de bevalling” zei ze. Waarop de man zegt, “Mijn vrouw is 68”. Tja, Kerklaan, Kerkstraat, dat is verwarrend voor ons kraamverzorgenden. Of gewoon naar het huis lopen waar de roze slingers voor het raam hangen en dan te horen krijgen dat ze het heel lief vinden maar niet wisten dat de kraamzorg na 5 weken nog een keer langskwam.
Als bedankje kreeg een collega eens een douchemuts. Een paar keer die week, als ze de douchecabine wilde schoonmaken gokte ze verkeerd bij het aanzetten van de douche. In plaats van de handdouche (in deze groep ook de poesdouche genoemd) aan te zetten, ging de regendouche boven haar aan. Er worden heel wat kapsels en opgemaakte gezichten van ons geruïneerd hierdoor.
Die mooie waterkokers tegenwoordig in de vorm van een fluitketel, tja het wordt ons niet makkelijk gemaakt. Die zetten we regelmatig op t vuur. Oven en magnetron ineen? Ook niet fijn. Bij een collega was er daardoor zoveel rook ontstaan dat ze even later de parkiet op zijn rug in zijn kooi zag liggen.
Wat dacht je van de afwas even snel wegwerken met de borstel die eigenlijk voor de kattenbak bedoeld is? Een emmer sop over de badkamervloer gooien en dan opmerken dat het putje in de vloer niet aangesloten is. Zeggen dat de baby op papa lijkt terwijl de baby van een donor is.
Kunstplanten? Geen probleem voor ons. Die krijgen in de kraamweek regelmatig wat water.
Lieve collea’s kijk uit met babyfoons! “ Je lijkt wel een lelijk aapje” zei een kraamverzorgster op een schattige manier tijdens het verschonen tegen de wat behaarde baby op de babykamer. Toen ze wegging, na de kraamweek, kreeg ze een prachtige bos bloemen. Op het kaartje dat erbij zat stond: Bedankt voor de goede kraamweek, van Lianne, Hans en het lelijke aapje.
“ O komt u binnen!” zei een collega toen ze de vuilniszak buiten zette en een man en vrouw bij de deur zag staan. “U bent er al”! “Ga maar even in de kamer zitten” Ze gaf de nieuwe opa en oma een beschuit met muisjes en zei dat ze even ging overleggen boven. “Je vader en moeder zijn er al” zei ze tegen de kraamouders. “ Maar die weten het nog helemaal niet” antwoorden ze. De Jehova ’s getuigen gingen met een gevulde maag weer verder.
In de opleiding leren wij over verschillende gewoonten rondom de geboorte van een kind en cultuurverschillen daar omtrent. Bij veel buitenlandse gezinnen is het een mooie gewoonte om eten te delen met mensen. Zo krijgen wij ook van alles toegestopt. Weigeren mag natuurlijk maar kan ook als onbeleefd worden opgevat dus zorgvuldigheid is hier op zijn plaats. Zo werd een kraamverzorgster eens een behoorlijke kom met onder andere gestampte noten en honing aangeboden. Het was erg veel maar ze wilde niet onbeleefd doen. Terwijl de andere dames haar vriendelijk aankeken probeerde zij haar best te doen om door te eten. “Ik ging haast over mijn nek maar zette stug door”, schrijft ze. Toen ze het op had begonnen de dames te lachen. Het was de bedoeling dat ze er een theelepel van uitnam en het dan doorgaf. Ze had de voorraad voor de hele kraamweek opgegeten.
Ik sluit af met een mooie miscommunicatie bij een gezin dat net in Nederland woonde. Mijn collega deed de partus met de verloskundige, tijdens het hechten zei de verloskundige dat het bed nog wel op klossen moest. Het had haar waarschijnlijk wat pijn in haar rug gescheeld als dat al gebeurd was. “ Ja, gedaan” zei de kraamheer met een accent en zonder blikken of blozen. Toen de kraamverzorgster even later het aankleedkussen van de babykamer haalde moest ze erg lachen en riep de verloskundigen even te komen kijken op de babykamer. Er stond een prachtig babybedje klaar. Op klossen..
Whatever it is, the way you tell your story online can make all the difference.