Serieus Dikke van Dale, gediplomeerde hulp?

Terwijl de mama in spé, hangend over het opgeblazen bad in de woonkamer, de zoveelste wee weg zucht, kijk ik, op weg naar de keuken de kamer wat rond. Ik vind het altijd leuk om te kijken welke boeken er in de kast staan, wat voor foto ’s er hangen en wat voor prullaria er zijn. Ik zie naast het boek “hypnobirthing” een boek over rennen. Deze twee a.s. mama ’s zijn sportief. Op de deur naar de gang hangen afvinklijsten. Op grote vellen papier staan hun namen, data en sportieve bezigheden; rennen, kracht en core, fietsen. Op een ander vel staan dezelfde namen en nu met huishoudelijke taken; zuigen, toilet, bed wassen, koken en boodschappen doen. Op beide vellen ontbreken de laatste tijd de vinkjes van de zwangere mama, valt me op. Logisch ook. Maar vandaag mag er een enorme vink onder “kracht en core” komen te staan. Wat doet ze het goed en wat een kracht en geduld denk ik als ik haar een schaaltje fruit en een glas ice tea aanbied. Om in de bevallingstermen te blijven, de uren verstrijken en om in de sportieve termen te blijven; de mama ’s zijn een prachtig team. Zo ook de verloskundige en ik. Toen we elkaar een paar uur daarvoor bij de deur begroetten riepen we “dreamteam”. De nacht ervoor hadden we ook al samengewerkt. Als ik de kruiken klaarmaak word ik opgeschrikt door de stem van de niet barende mama. Ze vraagt aan mij of ze een ongewoon verzoek mag doen? Nou, dat mag hoor, je moest eens weten hoeveel ongewone verzoeken wij kraamverzorgenden krijgen. De meesten van ons zijn zo meegaand om te voldoen aan de vele verzoeken, ook al behoren ze absoluut niet tot onze taken. En al zou dat wel zo zijn dan is het nog de toon die de muziek maakt. “Zou je  een boodschapje willen doen”? komt heel anders over dan dat je ’s morgens om 8u zachtjes het huis binnen sluipt en er een boodschappenbriefje of takenbriefje voor je klaarligt op de tafel. Voor mij voelt dat zó niet goed. Dus ik ben benieuwd wat dit verzoek gaat worden. “Wil je 3 blokken openhaardhout uit de achtertuin halen”? is het verzoek. Dat wordt inderdaad niet vaak gevraagd en het valt ook al sinds het jaar 1820 niet meer onder ons takenpakket maar ik wil het zeker doen hoor. Het is heel mooi weer, een strakblauwe lucht en de zon schijnt prachtig op de witte sneeuw in de tuin. Ik loop lekker langzaam en snuif de frisse lucht dankbaar op. Het hout ontdoe ik van een behoorlijke laag sneeuw en sjouw vervolgens de zware blokken mee naar binnen. Daar hangt ‘bevalgeur’ in de warme kamer waarin een rustgevend pingelmuziekje klinkt. Ik vis de oorzaak van het minst frisse onderdeel van de ‘geboortegeur’ met een vergietje uit het bad.  “Ik weet niet of je hiermee je pasta nog moet gaan afgieten” zegt de verloskundige jolig. Het is in ieder geval een teken dat de bevalling vordert en dus voer ik een paar grote emmers water af om vervolgens weer warmer water in het bad te laten lopen met de tuinslang die aan de douche boven is aangesloten. Toch duurt het nog een paar uur en dus zeul ik nog meerdere malen met de emmers water om ze in de gootsteen te legen en loop ik naar boven heen en weer om de warme kraan aan en uit te zetten. Ik kom tot de conclusie dat wij kraamverzorgenden die afvinklijsten helemaal niet nodig hebben. Als ik ’s avonds hongerig naar huis ga krijg ik mijn auto niet van zijn plek door de grote hoeveelheden sneeuw bij de autobanden. Ik loop terug naar de voordeur waar ik een sneeuwschuiver had zien staan. Ik hak de sneeuw weg bij alle vier de banden en gooi het bij de dichtstbijzijnde boom. Ik pleit voor een nieuwe betekenis van het woord ‘kraamverzorgende’ in de Dikke van Dale. Daar staat namelijk, waarschijnlijk ook al sinds het jaar 1820 : gediplomeerde hulp (?) van de kraamvrouw en haar gezin. Dikke van Dale verandert U dat s.v.p. zo snel mogelijk in: Kraamverzorgende: Gediplomeerde topsporter tijdens de geboorte en na de komst van een(of meerdere) kindje(s) in een gezin.