Waarom lig ik er wakker van? Wat maakt me zo onrustig? Als ik tegen de morgen voor de zoveelste keer naar het plafond staar, komt het ineens in me op. Het raakt voor mij aan de betekenis van ons bestaan.
Ik werk nu een kleine 10 jaar in de geboortezorg. Van kinds af aan al een passie van mij. Maar ik moest eerst even het avontuurlijke deel in mij bevredigen door stewardess te worden ;)
Als meisje van een jaar of 9 liep ik de buurt in, op zoek naar een baby die ik mocht vasthouden of verschonen.
Bevallen wilde ik echt heel graag meemaken. En ik heb het meegemaakt. Een hele verdrietige miskraam die weken duurde en twee bijzondere bevallingen. Deze gebeurtenissen hebben mij enorm gevormd. Het is niet zo gek dat ik in de geboortezorg werk. Eerst een tijd als kraamverzorgende, tegenwoordig alleen nog een gespecialiseerd bevallingsteam omdat ik die prachtige momenten niet kan missen. Maar ik ben vooral coach voor vrouwen rond de komst van een kind. Je doet het er niet even bij in je leven, een kind krijgen. Het vormt je hoe dan ook. En hoe je je ook voorbereid, inleest en klaarmaakt; de gevoelens en het leven dat je krijgt na de komst van een kind zijn niet van te voren te oefenen.
Gelukkig is er erg veel onderzoek gedaan naar de behoeftes van een baby en hoe wij daar het beste in kunnen voorzien. En daarmee zijn er ook veel keuzes te maken ondanks dat we echt wel heel veel vertrouwen mogen hebben in ons eigen instinct. We lezen als aanstaande moeders graag hoe andere moeders het doen en we lezen graag onderzoeken die gedaan zijn omtrent ouderschap.
Vroeger dacht men bijvoorbeeld dat een baby veel in de wieg moest en er alleen uit mocht om gevoed te worden ongeacht of het huilde of niet. Uit een onderzoek van Harry Harlow, die hij uitvoerde met babyaapjes, is gebleken dat babyaapjes liever bij een warme, zachte surrogaat moeder zonder voeding zitten dan bij een koude, ijzeren die wel voeding aanbiedt. Het is dus goed om ons kindje veel bij ons te dragen en natuurlijk zouden we de baby ook best graag met enige regelmaat in dat wiegje willen zien zodat we (weer) wat vrijheid hebben en tijd hebben voor onze eigen behoeftes. En dus hebben we lieve mensen om ons heen nodig. Mensen die ons helpen dragen. Mensen die we vertrouwen en die voorzichtig zijn met ons kindje. Geboortewerkers, onze moeder (is het mooiste natuurlijk indien zij beschikbaar is) maar ook onze oma, onze schoonmoeder, onze (schoon) zus, onze vriendin, onze buurvrouw. Allemaal mensen die we om hulp ‘moeten’, zou ik bijna zeggen, vragen. Om ons bij te staan in deze nieuwe fase van ons leven.
En waar ik nu wakker van lig is waar ik er gisteren weer mee geconfronteerd werd; het “Hands Off’” beleid in de zin van : “Handen af van ons kind, ons kindje verwelkomen we in een wereld met zo min mogelijk prikkels”.
Steeds meer ouders kiezen voor dit beleid, mede gestimuleerd door een verloskundige, een doula of een zwangerschapscursus docent. Ik kan een heel eind mee als het gaat om prikkels van felle tl-buis verlichting, een schreeuwerige tv die aan staat, een rookomgeving, hard praten etc. Maar wat pijnlijk voelt voor mij is dat onze dierbaren ons kind niet lijflijk mogen verwelkomen. Het begint al met de geboortewerkers die dit vak met passie beoefenen. Zij ervaren het als een enorm voorrecht om bij dit unieke moment in ons leven te zijn. En natuurlijk, als het niet nodig is, grijp dan (nog) niet in. En hier wil ik ook echt een beroep doen op alle geboortewerkers, vooral in de ziekenhuizen; overweeg alsjeblieft of ingrijpen op dit moment van de bevalling of net na de geboorte
daadwerkelijk nodig is of kan er nog op een andere manier hulp geboden worden?
Ik heb, gelukkig maar één keer, gehoord van een collega kraamverzorgende, dat ze alle 8 dagen de baby niet aan mocht raken. Ze heeft zich in allerlei bochten moeten wringen om maar “Hands Off” alles aan de jonge ouders te leren omtrent temperaturen, voeden, verschonen en badderen. Ik voel hier gemis van respect voor en vertrouwen in de geboortewerker.
Maar het ‘Hands Off’ geldt in sommige gezinnen ook voor de oma ’s en opa ‘s, zussen en broers. Mensen waar we die natuurlijke en unieke band mee hebben, die, zoals Stef Bos zo mooi zingt, ín jou leven. Ze zijn de bron van jouw bestaan. Geliefden die ik en mijn kind de rest van ons leven nodig hebben. Hier ligt voor mij de kern van ons bestaan; in verbinding zijn met mensen. Er voor elkaar zijn, we hebben elkaar zo nodig. We hebben elkaar gekregen in het leven zodat we ons bij deze intieme groep mensen veilig mogen voelen en onvoorwaardelijk geliefd. Ik heb eens gehoord dat er een kind is geboren in een koude stal. In maan- en sterrenlicht, met balkende ezels, loeiende koeien en kakelende kippen en de geur van alles wat daarbij hoort. Het werd overladen met bling bling cadeaus. Ik heb gehoord dat dit kind is de meest liefdevolle en rechtvaardige persoon op aarde is geworden.
‘Hands Off’ deze, in mijn oren, nare woorden mogen wat mij betreft terug naar waar ze horen; aan een metalen bordje bij grote, dikke, harde, koude en gevaarlijke hoogspanningskabels waar je echt niet aan moet komen. Ik vind ze niet thuis horen in de zachte, serene omgeving van een pasgeboren mensje. ‘Hands Off’ in de zin van ‘voorzichtig’ die begrijp ik en ik denk ook dat die instinctief ingebouwd zitten in de naasten van de nieuweling. En nog steeds ben ik als ouder in charge. Ik weet als geen ander wat goed is voor mijn kindje. En ik moet goed voor mijzelf zorgen. En dat betekent wat mij betreft niet bij voorbaat dat er niemand mag komen ‘verwelkomen’ de eerste dagen. Ook familieleden hebben een nieuwe naam gekregen met de komst van dit kind. “Opa”, “Oma” “tante” of “oom”. Hoe bijzonder!
Als onze kinderen later terug kijken in hun geboortealbum wens ik hen toe dat ze foto ‘s zien van zichzelf met hun lieve familie en vrienden die hen hebben verwelkomt met zachte, warme en liefdevolle handen.
Ik wens ons allemaal liefdevolle, zachte en warme feestdagen en raak mensen aan, op welke inventieve manier dan ook, in deze “Hands Off” tijd.
Lied Welkom Stef Bos
Op een dag ben je geboren En wat wij nu verkeerd doen
UIt samengaan ontstaan Zal jij ons moeten vergeven
Uit een lange rij van mensen En al zal je ons soms haten
Die nog diep in jou bestaan Jij komt ons in jezelf tegen
Met hun angsten en verlangens Want al vind je ook de vrijheid
Met al hun liefde en hun pijn Wij zijn in elkaar gevangen
Daar ver in het verleden Al zal jij ons ontwijken
Ligt de bron van wie wij zijn Wij blijven jou omarmen
Welkom in de wereld
Welkom in de tijd
Welkom in ons leven
Welkom in ons huis
Welkom in de wereld
Welkom in de tijd
Welkom in ons midden
Welkom in ons huis
