Toen ze binnen kwam lopen was ze twaalf weken zwanger, er was al een klein buikje zichtbaar. Ze kwam bij mij voor coaching. Ik weet niet of ze door had dat er kaarsjes brandden en dat er een zacht, rustig muziekje opstond. Ik weet niet of ze de ontspannen geur van de hamam kaars opmerkte. Terwijl ik een kop thee voor haar klaar maakte ging zij op het randje van de stoel zitten. Haar handen tegenelkaar wrijvend tussen haar knieën. En zo bleef ze even zitten. Het maakte mij ook even onrustig. Dus ik vroeg haar “Zullen we even stil zijn?” Ze keek me wat vragend aan.
Toen ik me nestelde in mijn stoel en mijn ogen sloot, hoorde ik bij haar een diepe zucht van berusting. Een kleine minuut later opende ik mijn ogen en zat ze met haar rug tegen de rugleuning, met haar ogen dicht en er stroomden dikke tranen over haar wangen.
Ze opende haar betraande ogen en keek mij aan.
”Ik weet niet of ik dit kan, een kind, en of ik dit wel wil. We willen wel kinderen maar nu misschien nog niet, ik ben er denk ik nog niet klaar voor. En ik vind het ook heel leuk maar….het is zo definitief. We kunnen niet meer terug en we zullen nooit meer samen zijn. En hoe gaat ons leven eruit komen te zien?” Ze zit inmiddels weer op de rand van de stoel en snuit haar neus. Ik nodig haar uit om zo ontspannen mogelijk in haar stoel te gaan zitten. En even adem te halen.
Daarna hebben we een mooi gesprek over haar gezin van herkomst, over angsten en over krachten. Over de ontmoeting en de liefde tussen haar en haar vriend. Over tijd.
Over waar je invloed op hebt en waar je je hoofd voor hebt te buigen.Het valt me op dat haar beide handen nu liefdevol op haar onderbuik rusten en af en toe strijkt ze met haar handen zachtjes over haar buik. En dat is precies wat ze moet doen. Ze stelt het kind in haar gerust.
Ze heeft na deze sessie wat besluiten kunnen nemen. Als ik ‘s avonds mijn mail check is er een aanmelding binnen van haar en haar vriend voor de geboortecursus. Vijf keer ben ik bij hen thuis geweest om deze lieve aanstaande ouders zo goed mogelijk voor te bereiden op de komst van hun kindje. Wat een waardevolle tijd heb ik met ze bij hun thuis gehad. We hebben gelachen en we hebben gehuild. Spannende dingen besproken en ontspanningsoefeningen gedaan.
En wat ben ik trots op ze. Ze hebben de geboorte niet cadeau gekregen maar het personeel in het ziekenhuis complimenteerde, en ook expliciet de vader, dat ze zo rustig en ontspannen waren geweest en dat ze goede vragen hadden gesteld. Toen ik onlangs bij ze op kraamvisite kwam en de mij inmiddels vertrouwde huiskamer binnenstapte dacht ik aan de regel in het prachtige geboorteliedje van Guus Meeuwis; “Zonder dat er iets in dit huis verplaatst is, zal het hier nooit meer hetzelfde zijn.”
Deze blog schreef ik voor het online platform Buurtmama ‘s www.buurtmamas.nl
