Ik word wakker. “Wat was er ook alweer?” denk ik slaperig. Oh ja, we zijn in de ban van Corona. We zijn opgeschrikt door narigheid die ons en ons land treft.
Er gebeurden vóór Corona ook de vreselijkste dingen in de wereld. In Zuid-Afrika wordt er bijvoorbeeld gemiddeld elke minuut een vrouw verkracht. In India maken kinderen en vrouwen hele lange werkdagen voor een paar cent, om onze kleding te maken. Vandaag staat er in de krant dat er in de wereld 820 miljoen mensen honger lijden. Vooral in Soedan, Jemen, Nigeria en Somalië. In Syrië is er een vreselijke oorlog gaande. Steden zijn compleet weggebombardeerd. Landen ver bij ons vandaan, we weten ze misschien niet eens te vinden op de kaart. Dat raakte de meesten van ons nauwelijks. We konden ons er geen voorstelling bij maken.
Maar laten we vanaf nu beseffen dat het ook daar om angstige mensen gaat. Mensen zoals jij en ik. Die moeten vluchten naar… Ja, waar heen?
Wij wilden niet dat “ze” hier kwamen want wij hebben het goed voor elkaar hier. We zijn bang dat dat verstoord wordt. Nederland hoort bij de 15 rijkste landen van de wereld. We hebben het goed voor elkaar maar zíjn we ook goed voor elkaar?
Naast het hamsteren van voedsel en wc papier gebeuren er, in deze Corona tijd ook hele mooie dingen. De meesten van ons zijn gaan inzien hoe ontzettend belangrijk het is om voor elkaar te zorgen. We worden erg inventief in de manieren waarop we dat kunnen doen. We zoomen ineens massaal. Er is ‘raamvisite’ i.p.v. kraamvisite. Er worden prachtige initiatieven bedacht om elkaar op te beuren en om elkaar te laten weten dat we niet alleen zijn. We zorgen voor de ouderen in onze familie en in de buurt. We huilen om bruiloften die niet doorgaan, om geliefden waar we geen afscheid van kunnen nemen.
En er wordt nu eens niet geapplaudisseerd voor onze gefortuneerde voetballers en bekende artiesten maar voor de artsen (oké ook gefortuneerd) en verpleegkundigen die werken met de mensen die hard door de Corona getroffen zijn. Weliswaar volledig ingepakt, zijn zij degenen die het laatst fysiek contact hebben met en praten tegen een stervende op de IC. Arts Gor Khatchikyan, brak in een tv interview “Op1”, toen hij vertelde dat hij tegen een muzikale patiënt moest zeggen dat zijn muziek maken hier op aarde vandaag ophield. Dominee Ad van Nieuwpoort vergelijkt ons in het programma “Op adem” met Jona die in de walvis zit. “We worden even beperkt. We worden ‘gereset’ in ons comfortabele leven dat we zo gewoon zijn gaan vinden, met al die vanzelfsprekendheden”.
Ik hoop oprecht dat wanneer de Corona crisis straks voorbij is we meer empathie kunnen opbrengen voor onze medemens in nood op de wereld. Omdat we nu een beetje beter weten hoe het is om bang te zijn. Dat we meer verzusteren en verbroederen. Ons verbonden blijven voelen met elkaar. Zowel in Nederland als in de rest van de wereld. Dat we ervan overtuigd blijven dat we elkaar nodig hebben in het leven. Ik hoop dat we het besef houden dat elkaar liefdevol aanraken een levensbehoefte is.
De oma in mijn kraamgezin afgelopen week was daar weer zo’n mooi voorbeeld van. De kersverse oma moest, triest genoeg, haar kleinkind op een afstand van 1,5 meter begroeten. Ze mocht het niet in haar armen nemen en het met de eerste ‘oma kusjes’ overladen. Bij haar dochter liepen er dikke tranen over de wangen. Om haar eigen dochter nu niet te mogen omhelzen, werd deze nieuwe oma teveel. Gestuurd door niet in te houden emoties, trok ze de grote hydrofiele spuugdoek van de schouder van haar verdrietige dochter. Ze gooide deze over haar hoofd en nam huilend haar dochter stevig in haar armen.
Oma’s idee is er weliswaar niet een die het RIVM zal goedkeuren maar dit geeft een oergevoel aan waarvan ik hoop dat we die niet lang meer in hoeven houden voor de mensen om ons heen. Dichtbij en ver weg.
