“Wat willen jullie met de placenta?” is de eerste vraag die de verloskundige aan de kersverse ouders stelt nadat zij de placenta nagekeken heeft. Wij kraamverzorgenden spitsen dan ook even de oren. Want het antwoord varieert van “Gooi alsjeblieft weg dat ding” tot “we willen ‘m graag bewaren.” En zo overkomt het ons dus regelmatig dat we de placenta op een bordje, met vershoudfolie erover, in de ijskast zetten, naast het kliekje spruitjes met gehaktballen dat over was van gisteravond. Weggooien betekent een zak erom en de kliko in, indien deze spoedig geleegd wordt. Anders komen er dieren op af en het is niet voor niets dat de meeste dieren zelf de placenta opeten na de bevalling. Sporen uitwissen voor de vijand. Ondanks dat wij mensen niet bang hoeven te zijn dat de vijand ons jong bij ons weghaalt, is het toch meer en meer een trend om ook als mens de placenta op te eten. Gebakken, verwerkt in een smootie of door deze te laten capsuleren. Op diverse websites o.a. van ‘de placentaspecialist’ en ‘de geboortereis’ staat dat het eten van de placenta bevorderlijk is voor de hechting met je kind, het veel ijzer en vitamine B12 bevat en dat het de melkproductie stimuleert. Ook zou het een postnatale depressie tegengaan. Wij kraamverzorgsters vinden(onder werktijd) alles prima. U roept wij draaien. Niet letterlijk dan. Als ik even voor mijzelf spreek, gaat mijn dienst wat de placenta betreft niet verder dan de het bloederige geval in de ijskast te zetten of in de kliko te gooien. Alhoewel het er onlangs even op leek dat ik hem wel zou gaan bakken. Ik was bij een thuisbevalling en de matjes waar we de placenta meestal even in opvangen waren op. Ik vroeg snel aan de kraamheer waar ik een schaal of bakje kon vinden. Hij wees op het leuke houten kastje achter mij in de kamer. Ik trok een deurtje open en daar stonden een heleboel pannen schots en scheef op en naast elkaar. Ik hoorde dat de placenta geboren werd dus giste ik snel de eerste beste koekenpan uit de kast en schoof hem net op tijd tussen de benen van de kraamvrouw. De placenta lag netjes in de koekenpan, dat hadden deze ouders gisteren tijdens het bakken van de gehaktballen niet kunnen denken. Even later zat de verloskundige met de pan op schoot om de placenta na te kijken. Omdat ze dit toch wel erg grappig vond, vroeg ze of ze van dit tafereel een foto mocht maken en deze aan haar collega’s door mocht sturen. De jonge ouders hadden alleen maar oog voor hun kindje en vonden het allemaal prima. “Ping”, klonk het even later door de huiskamer. Het was een appje op de telefoon van de verloskundige. Haar collega appte: Hahaha Moederkoekenpan!
Geschreven voor “Samen Kramen” het personeelsblad van Naviva Kraamzorg mei ‘19.
