Weer New York.

Bij ons achter het huis, in het park, zijn weer lammetjes geboren. Als ik de kans krijg fiets of loop ik er even heen. Wat een heerlijk spul. De kleine witte beestjes hadden de eerste dagen nog een stukje navelstreng aan hun buikje hangen. Je ziet precies bij welk schaap welke lammetjes horen. Ze lopen dichtbij hun moeder. Kwispelend met hun staartjes drinken ze uit de borst. Als moederschaap al lopend gras eet, lopen de lammetjes met haar mee. In de dagen erna zie ik ze steeds verder bij hun moeder vandaan gaan. In het begin was het één blaat van moeder en ze renden naar haar terug. Maar ze worden steeds vrijer. Je ziet ze soms aan de hele andere kant van het veld en mama kan blaten wat ze wil maar op deze plek is het even veel leuker. Dan loopt moederschaap hun kant maar op, een moederinstinct dat ze sinds de geboorte van haar lammetjes heeft. Daar moest ik gisteren aan denken toen ik mijn oudste dochter voor de zoveelste keer naar Schiphol bracht. Ze heeft inmiddels de leeftijd waarop ik trouwde. Maar mijn moederhart voelt verscheurd als ik haar zwaaiend weg zie lopen. Op de heenweg in de auto horen we op het journaal over de rapporten n.a.v. de dood van Anne Faber. Kots neigingen krijg ik ervan. Ik denk dat ik helemaal gek zou worden als ik haar moeder was. Mijn dochter gaat “maar” naar New York. New York, de eens zo magische stad voor mij. Hoog op mijn bucketlist stond New York. Dus in de jaren dat ik stewardess was greep ik mijn kans. De landing destijds op New York JFK voelde zo bijzonder. Ik was helemaal opgewonden. Onze dochter, toen 1 jaar, bleef voor een paar dagen bij opa en oma. Dat ze haar gram genadeloos zou halen, zou blijken. 20 jaar was ze toen ze voor een semester op The New School in New York ging studeren. Mijn man bracht haar weg en een maand later ben ik naar haar toe gereisd. De 18everjaardag van onze jongste dochter, een paar maanden later, vierden we in New York als gezin. De eens zo ongrijpbare stad New York, leerden we steeds beter kennen. De behoefte om in New York geweest te zijn was ruimschoots bevredigd. Toen vorig jaar onze schoonzoon aankondigde dat hij voor zeven maanden in New York ging studeren, zei onze dochter direct dat ze dan haar scriptie daar zou schrijven zodat ze bij elkaar konden zijn. Dat betekende voor ons dat we de bestemming van onze reis t.b.v. ons 25 jarig huwelijk dit jaar, niet meer hoefden te kiezen. Ook al zou ik voor deze gelegenheid niet in eerste instantie kiezen voor een “city”, laat staan één “that never sleeps”, volg ik toch mijn moederhart. Boven aan mijn bucketlist staan sinds hun komst, namelijk mijn kinderen. Ze luisteren (gelukkig) niet meer altijd naar mijn geblaat, dus ga ik af en toe achter hen aan, dat is een moederinstinct dat ik sinds hun geboorte heb. En dat dat ons weer naar New York brengt, ja dat is een hele leuke bijkomstigheid!