Gisteravond waren we weer, traditiegetrouw, aan het proosten. De avond voor de verjaardag van onze dochter. En traditiegetrouw begin ik weer over de bevalling. 22 jaar geleden om deze tijd…. In dit gezelschap omschrijf ik tot in detail mijn bevallingsverhaal. Is het door hun geboorteverhalen dat mijn dochters niet staan te springen om een bevalling? Realistisch is het een ieder geval wel. Ik kan niet zeggen dat ik realistisch mijn bevalling inging. Waarom vertellen we elkaar deze bijzondere ervaring niet helemaal eerlijk? Sneu voor de dames die nog moeten? Niet klagerig of ondankbaar willen overkomen? In mijn werk ben ik aanwezig bij bevallingen en zie ik het weer terug. De helse pijn, de vreselijke angst, het totale verliezen van de controle, de uitputting en vooral het overvallen worden door iets waar je je absoluut geen voorstelling van had kunnen maken. Maar je kunt wel bedacht zijn op bepaalde details als we die eerlijk zouden vertellen. Zoals het hoofdje dat er niet als een rond bolletje, inclusief baby krul, uitkomt. Dat je ontlasting verliest tijdens het persen en wanneer je niet zelf plast halen ze je urine er met een buisje uit en vangen dat op in een schaaltje. Dat je op je minst charmant, bij voorbeeld op handen en knieën, de weeën opvangt. (en dat is niet de enige oncharmante houding tijdens je bevalling) Dat je lichaam, na de geboorte, onder het meconium (=zwarte teerachtige baby poep), witte vette huidsmeer, bloed en slijm zit. En waar we het ook niet over hebben maar (zachtjes praten) je onderkant komt er nooit meer zo uit te zien zoals het was. De meeste vrouwen scheuren in of worden ingeknipt aan de onderkant tijdens de bevalling. En dat moet gehecht worden. Met een soort vishaak probeert de verloskundige “de bloederige, opgezwollen boel” weer aan elkaar te hechten. Terwijl ik dit opschrijf voel ik me schuldig. “Dit kun je zo niet opschrijven, dat kun je niet maken”
Waar komt dat toch vandaan?
We mogen maar één kant van dit ingrijpende verhaal vertellen. En dat is de “best zware maar mooie bevalling gehad” kant. De euforie, de verwondering, de blijdschap en opluchting. Een levend warm mens, van jou, ligt hier op je buik, onwerkelijk groot geluk. Natuurlijk! Zeker!
Toch wil ik het gezegd hebben: terwijl de hele wereld sliep, heb ik een topprestatie
geleverd. En dat was Én.. de mooiste ervaring van mijn leven Én… de meest traumatische.
Saskia MoederZorg
p.s. Nu ik docent HypnoBirthing ben en geboortecursussen geef weet ik hoe je veel mooier, zachter en fijner kan baren.
