Wanneer ik nachtdienst heb, van 17:00 uur tot 5:00uur, dan slaap ik altijd wat lichter. “Zal de telefoon zo gaan?” “Heb ik mijn telefoon niet op zacht staan?” Dat soort vragen spoken dan door mijn hoofd. Net als “ik MOET nu slapen, want misschien moet ik er zo uit.” Nou, dat ken je misschien wel, dat schiet niet op. Maar net toen ik me overgegeven had aan een wat diepere slaap, gaat het bekende deuntje. Het is 3:00uur. Mijn hart klopt in mijn keel. Slaperig schrijf ik alle gegevens op van mijn collega van de planning. Heb je er ooit bij stil gestaan wat voor baan zij hebben? De hele nacht ontvangen zij, met hun headsets op, telefoontjes van zenuwachtige vaders, stellen hen gerust om vervolgens een bevallingsassistent wakker te bellen. Maar wat als zij de bevallingsassistent net een uur geleden naar een andere bevalling hebben gestuurd? De mensen van de planning lossen het op. Dat mag ook wel eens gezegd worden! Goed, een bevalling voor mij dus, dichtbij, eerste kindje. Mijn geweldig lieve man gaat er ook uit. Geeft mij een banaan mee en krabt de ruiten van de auto. I’m so blessed;) Wanneer ik binnenkom na 5 minuten rijden, zit de verloskundige te puffen aan de telefoon. Ze helpt een andere barende vrouw, telefonisch, door haar persweeën heen totdat haar collega daar, net op tijd, binnenkomt. dan praat de verloskundige mij bij over het verloop van deze bevalling. We gaan naar boven, treffen de nodige voorbereidingen voor de komst van de baby, doven het licht en laten de a.s. mama en papa samen de weeën opvangen. Wanneer we boven oer geluiden beginnen te horen, gaan we weer naar de kraamkamer. Mama heeft het zwaar. Ik verbaas mij elke keer weer wat een vrouwenlichaam aankan. Wat een geweld. Maar wat doet ze het super. Papa steunt haar optimaal en spreekt de mooiste bemoedigende woorden. Als hij zo blijft communiceren, krijgen ze een sprookjes huwelijk. “Ik kan niet meer!”, schreeuwt mama. Wij moedigen haar aan om op haar ademhaling te letten. Ze herpakt zich en puft weer verder. Dan opeens uit het niets is ze even terug bij ons. “Staan de schilders niet voor het raam?” vraagt ze. Het is 5:30 uur dus kleine kans. Maar deze week worden de kozijnen geverfd en de heren schilders zullen best wel eens dingen zien door de ramen, die goed scoren op een verjaardag, maar als ze dit zouden zien, zal dat hun leven lang op hun netvlies gebrand blijven staan. Iets wat beide partijen overigens niet willen. Maar de verduisteringsgordijnen zijn goed gesloten en om 6:49 uur wordt er na heel hard werken een prachtig, groot mannetje geboren. (Taal technisch klopt 'groot mannetje' misschien niet maar dit is een echt een groot mannetje.) Wanneer de verloskundige even later de jonge mama aan het hechten is en ik de, inmiddels gearriveerde, schilders achter het raam hoor praten denk ik: “zonder deze grote, dichte gordijnen zouden jullie vanavond niet makkelijk in slaap vallen!” Ieder zijn vak want wat zal ik juist komende nacht heerlijk slapen!
Saskia MoederZorg
Deze blog staat ook op mamaplaats.
